Nie wiem, jak wyglądają wizyty w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej (PPP), wiem natomiast, jak wygląda wizyta u mnie i w wielu prywatnych gabinetach logopedycznych. Przede wszystkim trwa od godziny do półtorej. Naturalnie, ważny jest wywiad – czy ciąża i poród przebiegały prawidłowo, czy dziecko używa(ło) smoczka, co i w jakiej formie je, kiedy zaczęło chodzić, co potrafi powiedzieć, co lubi, a czego nie lubi robić itp. Zajmuje on natomiast najmniej czasu. Najważniejsza w diagnozie jest zaś… zabawa z terapeutą! To dziecko jest w centrum uwagi, a nie rodzic. Dzięki zabawie dziecko szybciej wchodzi w interakcję z logopedą, który jest przecież obcą osobą. A przy obcych, wiadomo, dziecko zachowuje się trochę inaczej, często jest skrępowane, nieufne.

To jak wygląda diagnoza w praktyce? Nie na formularzu i zakreślaniu błędnie wypowiedzianych głosek, o nie! Często też nie polega na siedzeniu przy stole, ale, o rany! na dywanie! Diagnoza z punktu widzenia dziecka (i rodzica!) to budowanie z klocków, rzucanie piłką, gra w memory, układanie obrazków, patrzenie przez magiczne lunety, rysowanie, zgadywanie, wygłupianie się, oglądanie książek, opowiadanie bajek-głupotek, wykonywanie absurdalnych czynności (kto to widział, żeby mieszać herbatę kredką!), granie na instrumentach, wyścigi autek, ubieranie lalek i wiele wiele innych.

I ja mam płacić za to, że moje dziecko przez godzinę ma zapewnioną rozrywkę? Zapyta niejeden rodzic. A właśnie, że tak, drogi rodzicu. Bo to, co dla dziecka i Ciebie jest tylko zabawą, dla logopedy jest narzędziem diagnostycznym. Za pomocą lali i klocków logopeda sprawdza u dziecka takie mądre rzeczy, jak lateralizacja, analiza i synteza wzrokowa i słuchowa, grafopercepcja, operacje myślowe, pamięć, koncentracja, motoryka mała i duża, uwarunkowania artykulacyjne, praksja oralna, funkcje społeczne i językowe. Nieźle, co?

Ale po co to wszystko? Znowu zapyta rodzic. Przecież moje dziecko ma tylko problemy z mową? Już odpowiadam. Wszystkie te mądrości to funkcje warunkujące nabywanie języka. Logopeda, znając budowę mózgu, wie, że stymulowanie rączki (lepienie z plasteliny, wyklejanie, nawlekanie koralików) wpływa również na rozwój mowy, ponieważ (w uproszczeniu) ośrodki w mózgu odpowiadające za precyzyjny ruch rączkami znajdują się tuż obok struktur odpowiadających za mowę. Że stymulowanie funkcji lewopółkulowych (sekwencje, odnajdywanie różnic, historyjki obrazkowe) rzutuje na mowę – etc.

Dlatego oprócz zaglądania do buzi dziecka celem oceny budowy aparatu artykulacyjnego, logopeda powinien także sprawdzić psychofizyczny rozwój dziecka.

A na sam koniec pierwszego spotkania logopeda daje dzieciom z opóźnionym rozwojem mowy kategoryczny zakaz oglądania telewizji oraz używania tabletów/smartfonów/laptopów/innych urządzeń z ekranem, do ok 3 roku życia. Dlaczego? To już temat na kolejną mini rozprawkę ;)

wpis gościnny, przygotowany przez:

Małgorzata Korbiel

strona: Daję Słowo

Korzystaliście z pomocy logopedy, jak oceniacie Waszą przygodę?