Jaki jest sens dawania kar dziecku, jeśli nie jest się konsekwentnym w swoim działaniu? Nie ma co się dziwić, że w takiej sytuacji dawanie kar nie przynosi efektu. Z dzieckiem należy pracować i zapamiętać, że NIC nie przyniesie efektu w 5 minut. Dziecko wszystkiego się uczy, tak jak uczy się chodzić przez pewien okres czasu. „Coś słodkiego” pomoże tylko na chwilę – dziecko przestanie krzyczeć, usiądzie spokojnie, ale to nie pomoże. Musimy pomóc dziecku zrozumieć dlaczego źle się zachowuje. Dziecko ma prawo okazywać swoje emocje, a my rodzice powinniśmy próbować je zrozumieć, bo to co dla Nas jest oczywiste, dla dziecka nie zawsze.

Większość z Nas jest zapracowana, ale to nie zwalnia nas z obowiązku wychowania dziecka. Problemy wychowawcze na tym etapie, to nie problemy! Ostatnio obejrzałam w telewizji film „Uwiązani”, gdyby w opisie nie widniało nazwisko A. Sandler pewnie przełączyłabym dalej. Zatrzymałam się na chwilę w przełączaniu kanałów i … zobaczyłam problemy, problemy które Nas młodych rodziców jeszcze czekają m.in.: narkotyki, wczesny sex, gry komputerowe, anoreksja, zatracona przez dziecko pewność siebie. To są problemy i to ciężkie do rozwiązania.

od początku najważniejsza jest rozmowa z dzieckiem

Wypracowanie tego, by nie wstydziło się nam powiedzieć o swoich porażkach, problemach – nie oczekujmy tylko sukcesów. Na etapie wieku w jakim są moi chłopcy, gdy tracę cierpliwość myślę sobie: Magda, spokojnie – popatrz są zdrowi, gdyby byli chorzy, to dopiero miałabyś problem. To zawsze powoduje, że w mig staje się spokojna, pytam, staram się zrozumieć, przytulam by okazać wsparcie.  Nie ma dzieci trudnych, są dzieci trudnych rodziców. Tak – bo jeśli dajemy klapsa, a potem dziecko uderzy kogoś innego, to jakim sposobem mamy wytłumaczyć, że nie wolno bić? Nie jestem za tak zwanym bezstresowym wychowaniem, ale też nigdy nie pochwalam bicia dzieci. Krzyk czy też klaps w niczym nie pomoże… pokazuje tylko naszą słabość. I tak wiem, są dzieci którym ciężko wytrzymać 5 minut bez ruchu, ale tu zawsze pomagają kreatywne zabawy i to my rodzice musimy dziecko nauczyć tak się bawić. Nikt nie mówił, że wszystkie dzieci to aniołki, moje również nie są. Trzeba pamiętać, że to są nasze dzieci i mają nasze geny, więc byliśmy w dzieciństwie podobni, albo gorsi tylko nasi rodzice o tym zapomnieli ;P

Temat, który dziś poruszyłam należy do ciężkich. Każdy ma swoje poglądy i oczywiście może się nie zgadzać z moimi. Długo nie poruszałam tych kwestii na blogu, jednak często dostaję od Was pytanie jak przetrwałam bunt dwulatka, jak sobie radzę gdy dziecko krzyczy bez powodu i wtedy gdy odpiszę, po jakimś czasie dostaje wiadomość, że też tego spróbowali i widzą różnice. Więc może to dobry sposób, a jest to …

MOTYWACJA

• Kto się szybciej ubierze?
• Czy zdążysz umyć zęby zanim zadzwoni dzwonek?

Postaraj się nie karać, lekceważ „przewinienia”, potraktuj dziecko w momentach histerii „jak powietrze”, przy czym wzmacniaj pozytywne zachowania:

• Jak szybko się ubrałeś,
• Jak ładnie umyłeś ząbki, teraz masz taki świeży oddech.

To co ważne, to DAWAJ PRZYKŁAD.

Myjcie zęby razem, niech sprawdzi czy masz już czyste, dmuchnij niech poczuje świeżość ;-).

Dziecko nie chce się ubrać? Zapytaj czy może chce sam wybrać sobie ubranie, lub ubierz jego bluzeczkę na swoją głowie i zapytaj ze śmiechem „tutaj dobrze, tutaj pasuje”? ;-)

Kara nic pozytywnego nie wnosi, dziecku trzeba pokazywać konsekwencje zachowań.

• Ubierz spodnie, bo bez nich się przeziębisz i nie będziemy mogli pójść na plac zabaw,
• Umyj ząbki, bo będzie brzydko pachniało Ci z buzi.

Łatwo mówić, co?

Jak się dziecko uprze, to nie oszukujmy się wtedy – żadna metoda nie pomoże, czasami trzeba po prostu też odpuścić. Też mamy takie dni, mówiąc kolokwialnie – ręce opadają i najlepiej byłoby wyjść z domu pełnego krzyku. Ale warto spróbować!

Ostatnio przytrafiła mi się nieprzyjemna sytuacja. Otóż odebrałam z Ignasiem Aleksa z przedszkola i nim zamknęłam drzwi, to on był kilka kroków ode mnie. Dotychczas nigdy tak nie robił. Gdy powiedziałam „Aleks poczekaj na Nas”, to on zwyczajnie zaczął biec! Wołałam, prosiłam by się zatrzymał – nie słuchał. Nie miałam wtedy wózka, poszliśmy wtedy z Ignasiem pieszo, więc chwyciłam Ignasia na ręce i zaczęłam biec, na co Aleks zaczął szybciej uciekać i cieszyć się, że ma super moc. Nie mogłam go dogonić (jest lato, więc miałam klapki na nogach), w międzyczasie zawołałam do pewnej Pani, by go zatrzymała, na co usłyszałam: „nie bądź dla niego taka miła, to Cię posłucha”. Zagotowałam się w sobie, bo nie prosiłam o rady, a o wyciągnięcie ręki do dziecka. W końcu dobiegłam do Aleksa. Nie powiem, miałam ochotę dać klapsa i zwyczajnie pokazać swoją złość. Nie zrobiłam tego, gdyż wiem że w niczym by to nie pomogło. Chwyciłam go za rączkę, zapytałam dlaczego uciekał, że bałam się o niego, na co usłyszałam „mamo ja znam drogę do domu i jestem ostrożny”. Odpowiedziałam coś w stylu: „Nie synku, nie jesteś ostrożny. Zawiodłam się na Tobie. Jesteś niegrzecznym chłopcem, nie słuchałeś mnie, gniewam się na Ciebie”. Nim wypowiedziałam ostatnie słowa on zdążył wybuchnąć płaczem, na tyle głośnym, że bębenki bolały, ale udawałam, że nie słyszę. Weszliśmy „na sygnale” do domu i ta sytuacja trwała nadal. Rozsiadł się na środku przedpokoju i zwyczajnie się darł. Nadal nie reagowałam, choć on patrzył na mnie. Zaczęłam bawić się z Ignasiem i nadal nie zwracać uwagi na jego płacz. Po chwili powiedziałam: „Aleks nie płacz, to nic nie pomoże, mama do Ciebie nie przyjdzie, mama Cię nie słucha jak Ty mnie nie słuchałeś”, oczywiście odpowiedział krzycząc „słuchałem!”. Na szczęście w domu pojawił się tata. Naprawdę wiem po co dziecku dwoje rodziców. Zapytał co się stało, poparł mnie i na spokojnie wytłumaczył mu, że mama ma rację i źle postąpił. Kolejna część dnia była jak co dzień. Gdy położyłam się z nim do łóżka, opowiedziałam bajkę o 2 żabkach, z naciskiem na tą, która nie słuchała mamy … i Aleks dokładnie wiedział o czym mówię, bo co chwila przerywał z pytaniem „jak ja…?”. Nie wiem czy dobrze zrobiłam, wiem jednak jedno, że nigdy nie dostałam od moich rodziców, dlatego też nie podniosę ręki na swoje dzieci.

Wiem, że się złościsz, ale pamiętaj, że Twoje dziecko zachowuje się normalnie w swojej normie wiekowej. Musi się upierać, decydować, to taki okres rozwojowy. WYROŚNIE zobaczysz <3 A teraz uzbrój się w spokój, opanowanie, naucz się tłumaczyć – tylko to będzie działać i oczywiście potrzeba czasu. Powodzenia Wam i nam <3

ALEKS –  spodnie  – TUTAJ|  T-shirt  – TUTAJ 

IGNAŚ – spodnie – TUTAJ | T-shirt  – TUTAJ

zestaw do zabawy w piasku i wodzie – TUTAJ

zdjęcia: pospieszni.pl w ogrodzie Krzysztofa i Anety – dzięki !