Nasze postrzeganie rzeczywistości ulega zmianie pod wpływem hierarchii wartości. Jestem dziewczyną ze wsi, dotychczas tłumaczyłam tym brak pewności siebie, że nie potrafię być pyskata, unikam konfliktów, boje się krzyków. Jestem bardzo wrażliwa, łatwo doprowadzić mnie do płaczu, często też się wzruszam. Gdy zostałam mamą, całkowicie zmieniłam sposób postrzegania siebie i świata.

Umiejętność życia polega na znalezieniu złotego środka i równowagi pomiędzy naszymi planami życiowymi, a tym co nas spotyka w rzeczywistości. Nie możemy koncentrować swoich myśli na zmartwieniach, jeśli chcemy być szczęśliwi, gdyż zamęczanie siebie negatywnymi myślami na pewno nie pomoże. Łatwo mówić – co? Też mam tą słabość, potrafię zadręczać się za najdrobniejsze przewinienia. Ostatnio przeżywam bardzo fakt, że nie mogę w 100% zająć się chłopcami. To siedzi w głowie, gdzieś głęboko i powoduje, że potrafię wybuchnąć płaczem z byle powodu, zamartwiać się, obwiniać.  Za to na zewnątrz zakładam maskę, z czego długo nie zdawałam sobie sprawy. Wiele osób uważa mnie za silną osobowość, twardą, pewną czego chce. Ostatnio dostałam od Was wiele wiadomości, w kilku przeczytałam „masz to, po co sięgasz – gratuluję!”. Faktycznie, w kontaktach z ludźmi potrafię postawić na swoim, zawalczyć o swoje, jednak jeśli chodzi o bliskich, jestem jak piórko które można łatwo zdmuchnąć. Dotychczas myślałam, że cechy które mam w sobie mnie degradują, zrozumiałam jednak, że aby nasze życie się zmieniło, trzeba najpierw zmienić samą siebie.

Od dziecka jestem wielką marzycielką – kiedy byłam małą dziewczynką chciałam być piosenkarką, za nastolatki chciałam studiować, kolejno poznać wspaniałego mężczyznę, mieć dzieci. Zawsze miałam i mam kilka marzeń na dany okres w moim życiu. Po części je zrealizowałam – no śpiewać, to już nigdy nie będę, chyba, że disco polo ;-). Dopiero teraz zrozumiałam, że nie musiałam rozpychać się łokciami, zrobiłam to z uśmiechem .

Jestem dziewczyną ze wsi, choć nie chcę generalizować. Teraz wieś znacząco różni się od tego co kiedyś, ale pamiętam jak wmawiałam sobie, że to że mieszkam na wsi mnie ogranicza. Po części tak było. Kiedy chciałam zostać na dodatkowe zajęcia śpiewu, edytorstwa dziennikarskiego, musiałam zostać i czekać chodząc po mieście, a następnie wracałam późnym autobusem. W te dni nie jadłam ciepłego obiadu, choć czekał na mnie w domu. Autobusy kursowały zbyt rzadko by wrócić, zjeść i znów pojechać do miasta. Nie rozumiałam wtedy moich rówieśników, że mają to wszystko pod nosem i nie korzystają z tego – lenie! Ciągle widzę różnicę w mentalności ludzi mieszkających w mieście, a tymi na wsi. Jak na wsi rodzi się dziecko, to wiedzą o tym prawie wszyscy mieszkańcy – ba! wiedzą jak ma na imię. Gdy rodzi się dziecko w mieście, to domyślasz się, że sąsiedzi mają nowego członka rodziny, bo słyszysz płacz lub widzisz wózek – rzadko kiedy znasz imię. Na wsi nie musisz zamykać domu i bramy, bo ludzie wszystko widzą i wzajemnie się znają. Dopiero teraz zauważam tą różnicę, mijam na klatce schodowej ludzi, mówię „dzień dobry” i nie wiem o nich nic. Nie powiem, nie przeszkadza mi to, właściwie irytowało mnie to, gdy mieszkałam na wsi. Tylko, że wtedy byłam młoda i niedojrzała. Teraz miło mi się robi na sercu, gdy mama mówi kto się o mnie pytał, interesuje jak się czuje, nawet dostałam kubeczek malin od sąsiadki! A tu … siedzę jak ta małpa w klatce i nawet nikt z sąsiadów nie wpadł na kawę. Co prawda mieszkam tu dopiero od roku, wprowadziliśmy się do budynku, który ma 10 lat, jesteśmy nowi, więc wiadomo starsi stażem sąsiedzi się znają. Ale mieszkaliśmy też 4 lata w naszym mieszkaniu we Wrocławiu. Kupiliśmy mieszkanie w bloku, gdzie wszyscy zaczynali od nowa (stan deweloperski). W naszej klatce było 33 mieszkania, znałam lokatorów tylko z 5-ciu. Dlatego ciekawa jestem jak spostrzegają tą sytuacje ludzie, którzy całe życie mieszkają w bloku. Kiedy zastanawialiśmy się nad kupnem działki, napisałam Wam ten tekst, pytając co wybrać – miasto, czy wieś? Dziś jestem szczęśliwa, że udało nam się kupić działkę w mieście, że z czasem będziemy mieć namiastkę tego czego brakuje nam teraz i tego co sprawiło, że nie chcieliśmy mieszkać na wsi.

Co dało mi moje dzieciństwo na wsi w życiu dorosłym?

Teraz wiem jedno, dzieciństwo na wsi nie jest problemem samym w sobie. Problemem jest fakt, że tego ktoś nie akceptuje, czuje się przez to gorszy. Pewnie życie na wsi inne jest dla dziewczynek, a inne dla chłopców, tu też nie możemy uogólniać. Po części coś w tym jest, że młode dziewczyny na wsi mają wpojone zasady, ciężej pójść im na studia, ale to wszystko zależy od rodziców. To dzięki decyzji moich rodziców, jestem w tym miejscu, w którym aktualnie się znajduję. To ich praca, którą włożyli abym mogła studiować, owocuje teraz. To dzięki nim spełniam moje marzenia i powracam z sentymentem do mojego dzieciństwa. Mimo, że mieszkaliśmy na wsi, to dali mi wiarę w to, że nie powinnam przejmować się opiniami innych ludzi, bo najważniejsze jest żyć w zgodzie ze sobą. Najbardziej jednak cieszę się z tego, że mogę na wsi wychowywać dzieci. To właśnie na wieś uciekamy weekendami. Kiedy obserwuje moich chłopców jak ganiają po podwórku, jak czuje zapach skoszonej trawy, słyszę dźwięk ciągnika, to zdaje sobie sprawę jakie dzieciństwo na wsi jest fantastyczne. Te kąpiele w rzece, bieganie po polanach, te nocne ogniska, kulig zimą … Zawsze kiedy wracam do domu moje problemy znikają, robi się lżej na sercu, czuje się bezpieczna i szczęśliwa – jak dziecko i nie chodzi tu o sam budynek, który stoi w owej wsi, chodzi o moich rodziców  – i tak czasami boję się, że to wszystko stracę gdy ich zabraknie…

„Kraj lat dziecinnych! On zawsze zostanie Święty i czysty jak pierwsze kochanie,”

– Adam Mickiewicz