Nareszcie zebrałem się na chwilę oderwania od rzeczywistości, tej mojej. Od ponad roku pochłania nas temat, który staje się „NeverEnding Story”. Od ponad roku podstawowym pytaniem, które słyszymy jest: „to kiedy się wprowadzacie?”.

No to już wszystko jasne – mam na myśli budowę naszego domu. Odpowiadamy dość szybko – kiedyś na pewno. I tu koniec. Konsternacja u każdej ze stron. Bo ani my tego nie wiemy, a i z drugiej strony, po co komu wiedzieć? Każdy kto się budował / buduje wie o co chodzi.

To nie jest problem, tzn. to pytanie ani odpowiedź. Wszystko powstaje w jakimś tempie. Proporcjonalnie do czasu / funduszy / możliwości. Najistotniejsze w tym w wszystkim to nasz czas. To te kolejne godziny, tzw. drugie zmiany, czyli po powrocie z pracy, kolejna praca. Ale tego już nie nazywa się wprost, bo przecież jadę na naszą budowę. Na nieszczęście tej sytuacji jestem budowlańcem, i wiem jak można to zrobić, i czasami udaje się to zrobić. To jest ten czas, poświęcony na budowę.

Czepiam się konsekwentnie czasu, bo jego brakuje najbardziej przy budowie domu.

Teraz kiedy dzieci rosną, kształtują się ich charaktery, upodobania, zainteresowania, ja nie mam czasu. Magda zresztą też. Ona układa wnętrza – wie czego chce, a architekt to dopieszcza i przenosi do wirtualnej przestrzeni. Nie zliczę ile wieczorów spędziła na szperaniu w sieci, by znaleźć najlepsze rozwiązania. Nie mam gustu, bynajmniej w porównaniu z wyczuciem Magdy. Te same nocki zarywam, by inwestycje zamknąć w budżecie i szukaniu wiarygodnych ekip.

A dzieci? Teraz widzę, że wymagają jeszcze więcej czasu.

Bo już spacerek nie wystarczy, bo już dzieci nie śpią w ciągu dnia. Teraz zaczynają się inne zadania. Aleks ma ciśnienie na basen, Igi zaś na traktory (tylko jak na co dzień spełnić jego oczekiwania?). Ali ma dziewczynę w przedszkolu i wiecie – jestem ogromnie zaskoczony, bo nie byłem świadomy, że z takim chłopcem już mam rozmawiać, że z dziewczynami to trzeba delikatnie – nie zaczepiać i … być miłym. Bo Igi teraz ma 100 pytań do nas w ciągu każdej godziny. Ostatnio rozmawiałem z chłopcami o szkle i szybach. Jedziemy w aucie i wyjaśniam, że obok nas na wysokości głów są szyby. Aleks rozumie, a Igi płacze i mówi, że nie widzi. No szyba była czysta, więc miał rację. Ale dziecku teraz wyjaśnij co jest czym.

Chodzi o jedno. Nie ważne kiedy się wprowadzamy.

Ale ważne by się w ogóle wprowadzić, nawet później, ale ze świadomością, że dzieci na tym nie tracą. I że się wprowadzimy razem. Bo budowa to wyzwania, to wystawienie nas na próby. To również – ale nie przede wszystkim – konflikty, pretensje, żale i kłótnie. To normalne. Ale w tym wszystkim nie zatraćmy siebie i naszych dzieci. Budowa może się zakończyć w każdym momencie, a dzieciństwa i wspólnych chwil się nie nadrobi i nie zwróci. Nie dajmy się zwariować i sprowokować pytaniem.

Ros, 171205

zdjęcia: Kamila Celary Kmiecik