Mieliśmy w ostatnich miesiącach dwa ważne zabiegi. Pierwszy to ten związany z wadą serduszka Ignacego oraz drugi – połączenie mięśni brzuszka Magdy oraz jego poprawa.
W codziennych obowiązkach musieliśmy sprostać nowym wyzwaniom i podejmować decyzje – często nieodwracalne. Kiedy piszę ten tekst, jesteśmy  trzy godziny po zabiegu Magdy, w klinice Dr Szczyta. Napiszę tak, to co Ciebie nie zrujnuje – to Ciebie wzmocni.

     O zabiegu Ignacego Żona już Wam pisała. Jadąc do szpitala z myślą, że już nigdy nie będzie tak samo, bo zabieg jest zaplanowany, nie spodziewaliśmy się, iż nawet tam – w tak dużej jednostce można plany zmieniać. Serducho Ignasia wraca do normy. Cud, bo zazwyczaj po 12 mcu mówi się o wadzie serca, która po prostu jest i nie zniknie. Ktoś nad nim czuwa. Pobyt w szpitalu znów mnie zresetował. Kardiologia dziecięca – gdy zobaczyłem te dzieci, gdy porozmawiałem z ich rodzicami  – uświadomiłem sobie, że nie szanuję codzienności. Codzienność z żoną, dziećmi, rodziną jest wszystkim, a życie bez niej jest niczym.

      Drugie zadanie to zabieg Madzi. Przygotowania, badania, planowania, cholernie dużo stresu. Ale na bok emocje, bo to nie ja a ona będzie przeżywać ból. Trzeba te nastroje zrozumieć i zaakceptować. Ale w dniu dzisiejszym emocje osiągnęły maksimum. Wyjazd z domu o godzinie 2. Droga do  Wawy okazała się bardzo szybka, żonka spała, a i już o godzinie 6 byliśmy pod kliniką. No i to pytanie, tyle co obudzonej Madzi: czemu jesteśmy tak szybko? Czemu mnie nie obudziłeś wcześniej – przecież ja muszę do toalety. Jakbym był winien – oczywiście biorę to dziś na siebie :-) . Jedziemy na stację Orlen. Już o 6.45 jesteśmy znów pod kliniką. Madzia: wiesz musimy wrócić. Rozumiem – stres zżerał nawet mnie. O 7.40 jesteśmy pierwsi w klinice. Ochrona nam otwiera drzwi, ale ja tak mam  – staram się nie spóźnić. Pierwsze rozmowy, my w stresie a personel kliniki na luzie. Uśmiech, żarty, atmosfera jak pewnie każdego dnia. O 9.30 rozstanie i… powodzenia – zaczęło się. Nie byłem nawet na piętrze zabiegowym – taka procedura – więc o 12.30 informacja z recepcji – zabieg trwa. O 14.15 jest Magda po zabiegu i się wybudziła. Zabieg bez komplikacji – ufff – ktoś nad nią czuwa. Teraz jest 18.00 (gdy pisałem tekst) a ona sobie śpi. Obolała, zmęczona, ale dumna – widzę to po niej. I też jestem dumny. Wiedziałem że jest silną kobietą, że poprawi tą „koronę” i będzie dalej działać. Dała mi dwóch synów. Daje miłość. Teraz ja staram się jej – nie budzić :-) .

     Normalny, niezwykły dla nas dzień. Doceniajmy to kogo i co mamy. Dziękuję Żonie, że przygotowała Ignacego,  siebie, nas do tych dni. Dzięki. KMC.

     PS. nie umiem dobierać, obrabiać zdjęć. Dodatkowo jestem w hotelu – wyłącznie taką jakość merytoryczną i estetyczną jestem w stanie zaproponować :-) .

Ros, 160902