Nigdy nie stawiałem sobie tego pytania, aż do dziś. Nie postrzegam ojcostwa jako zależności pomiędzy odpowiednim wiekiem, a liczbą dzieci. Jestem ojcem, mam dwóch synów i dopiero teraz mogę skomentować ten temat.

            Obracam się w towarzystwie, w którym jest kilka modeli bycia ojcem. Podzieliłem je na kategorie: ojciec teoretycznie niedojrzały (w wieku do ok. 25 lat), ojciec teoretycznie dojrzały (26 – 40 lat) oraz ojciec dziadek (powyżej 40 lat), no bo jak to skomentować, kiedy na 18. urodziny dziecka ma się 58 lat? Przyjmijmy założenie, że ww. ojcowie mają poukładane w głowach ;-).

Zalety i wady tych trzech modeli (zupełnie subiektywny komentarz):

1. OJCIEC TEORETYCZNIE NIEDOJRZAŁY:

1. pewnie zastanawia się nad wyborem: praca / studia a tu w dodatku kolejne zadanie jakim jest wychowanie dziecka. Umówmy się – najfajniejsze jest to, że dziecko jest prawie ojca rówieśnikiem – w pewnym wieku (powyżej 20 lat) różnica wiekowa nie jest tak istotna, liczy się światopogląd,
2. wcześnie wchodzi w pieluchy i wcześnie wychodzi. Nie zdąży się tym męczyć,
3. mieszka w kawalerce i okazuje się, że jest to wystarczające – super,
4. gdy jest studentem, wie że studia to nie praca zawodowa. Jeśli ze względu na zaangażowanie w wychowanie spadnie wydajność, to na studiach da się to obejść. Pozostaje pytanie skąd kasa? Uważam, że w tak młodym wieku są możliwości pracy/zarobku. Można wówczas podchodzić mniej ambitnie co do rodzaju pracy i łapać się tego co przynosi dochody, bo jest świadomość, że praca zawodowa jeszcze przed nim jest, ew. może być – zależy od wielu warunków,
5. na naukę jest zawsze czas – tak mawiają i w tym przypadku ma to uzasadnienie. Można przedłożyć interes życia rodzinnego ponad wykształcenie, to też jest sposób.

2. OJCIEC TEORETYCZNIE DOJRZAŁY:

1. piszę celowo teoretycznie, bo uważa się za doświadczonego życiowo – wiele widział i wiele wie – a to się zdziwi nową rzeczywistością ;-). Sam podjąłem się rodzicielstwa w tym przedziale wiekowym.
2. ma stabilizację finansową, ale okazuje się , że nie ma tego nieograniczonego czasu na tą pracę. Co się robi – zarywa nocki,
3. dodaje sobie na garba i buduje dom / kupuje większe mieszkanie,
4. ma dylemat jak rozmawiać z dwu-latkiem, kiedy przychodzi tzw. bunt. Po rozmowach ze swoimi rodzicami stwierdza, że kiedyś tak nie było. To co jest nie tak – o tym innym razem. Ale wiesz, że można poczytać na „te tematy”. Niestety nie znalazłem odpowiedzi na pytanie jak rozmawiać, jak reagować? Piszą najczęściej, by cieszyć się, że twoje dziecko w ogóle wchodzi na meble, że w ogóle chce rzucać klockami w młodszego brata, że w ogóle mówi / krzyczy – to jest MOJA zabawka. OK, też uważam by być wdzięcznym Bogu za dar życia. Ale może pytanie do Autorów poradników o konsekwencje, o to jakimi osobami będą dzieci gdy dorosną? A może dać klapsa? Kiedyś działało, a teraz jest zabronione – jak uważacie?
5. zaskakujące jest to, że kiedy na świat przychodzi drugi potomek, to ojciec ma uczucie / pewność i wie jak się opiekować rodziną, bo to już przerabiał przy pierwszym. Okazuje się inaczej. Dzieci zmieniają wiele, a nawet wszystko – nawet i ciebie. Nie jest to sielanka  a wyścig do osiągnięcia 12-mca przez młodszego, bo wówczas się sytuacja wstępnie stabilizuje.

3. OJCIEC DZIADEK:

1. jest ogromne prawdopodobieństwo, wręcz graniczące z pewnością, że ma młodszą żonę od siebie. Koledzy mu zazdroszczą. W tym wieku kasa nie stanowi większego problemu, więc może cieszyć się rodzicielstwem ile się chce. Problem może polegać na tym, iż tego czasu nie jest / nie zostało tak dużo,
2. być może ma teściową w swoim wieku,
3. nie ma czasu i ochoty / zdrowia na kolejnego potomka.

Moim zdaniem nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie. Facet staje się / albo musi się stać ojcem w swoim wieku. Cieszę się, że nie mam 40 lat, a gdybym miał 25 lat też mogłoby być miło. Nasi ojcowie w latach 50-70’ byli często ojcami w wieku dwudziestu kilku lat. Czy to właściwy wiek – odpowiedzcie sobie patrząc przez pryzmat samego siebie. Co Wy na to?

Ros, 140416

zdjęcia: pospieszni.pl

spodnie chłopców: MisjaRodzinka