Płacz jest tylko dla dzieci? Dorośli powinni znaleźć inne sposoby wyrażania swoich emocji? Moim zdaniem NIE – nie powinniśmy tłumić emocji. To naturalne, że czujemy się nieswojo w sytuacji gdy płaczemy, obawiamy się osądzenia, przestajemy płakać jak najszybciej to możliwe. Ale nie tędy droga, gdyż nasze uczucia nie odejdą w sytuacji, gdy przestaniemy ich wyrażania. A trzeba pamiętać, że nie płaczemy tylko w sytuacji smutku, ale też radości.

Pojawia się pytanie: czy dziecko powinno widzieć jak płaczemy? Według mnie TAK, ale starajmy się wytłumaczyć rodzaj płaczu (dlaczego płaczemy). Dzieci powinny zrozumieć przyczynę i wiedzieć, że jest to w porządku. One też muszą się nauczyć płakać, krzyczeć, uśmiechać, przytulać, śmiać się, itp … tak jak trzeba nauczyć się przegrywać, wygrywać, poddawać się, próbować dalej. A kto ich tego nauczy jak nie my? Rodzice chłopców nie powinni mówić: nie płacz! Chłopcy nie płaczą. Nie brońmy dziecku wyrażania swoich uczuć! Aby samo nie wstydziło się płakać przed sobą. Pamiętajmy, że wychowujemy mężczyznę, kolejnego kandydata na męża i ojca. A każda wrażliwość w tym przypadku jest wskazana ;-)

W moim domu rodzinnym nie tłumiliśmy emocji, były łzy, radość, śmiech, ale też kłótnie. Każda sytuacja pozwoliła mi na przemyślenia, zrozumienie tego, że życie dorosłych wcale nie jest takie kolorowe. Będąc dzieciakiem przecież marzymy o tym aby dorosnąć, aby „móc wszystko”, to właśnie dorośli decydują o sobie, robią to na co mają ochotę. Tak widzą to dzieci, ale dobrze, żeby wiedziały że czekają w życiu je różne okoliczności…

a jakie jest Wasze zdanie – dzieci powinni widzieć jak płaczemy?

Do następnego!